Inspiracja od grupy

Jak można potknąć się o własne nogi i być z tego powodu szczęśliwym

Miałam napisać artykuł wczoraj , miałam nad nim usiąść dzisiaj rano, jest 16.07 a ja dopiero zaczynam pisać.

Dostawałam pytania od grupowiczek , który z sugerowanych mi tematów wybieram jako najważniejszy na dziś, a ja miałam pustkę w głowie, bo jak wybrać jeden, kiedy wszystkie są tak samo ważne? Czekałam na ten „błysk” co mnie natchnie pomysłem, czekałam, czekałam, czekałam i poszłam wywiesić pranie do ogrodu,pomyślałam sobie -może jak mózg się przewietrzy to ja weny twórczej dostanę?

Pranie powieszone, ptaszęta świergolące nad moja głową wysłuchane, wiatr mi w uszy nawiał, -to i mózg powinien się przewietrzyć-, a tu……zero pomysłu, co jest ? myślę sobie, aż taka tępota intelektualna mnie ogarnęła ?

Ok, jak tępota, to tępota, trzeba i taki stan ducha i umysłu zaakceptować, nie zawsze „ świętego Wicka” (sama go wymyśliłam  ) co to na pstryknięcie palców, mówisz i masz.

Przeproszę wszystkich za opóźnienie, może jutro napisze?

Wracając do domu ze swoimi myślami potknęłam się …o własne nogi! I doznałam olśnienia!

Nie pierwszy raz zdarza mi się taka sytuacja kiedy idę zamyślona, błądząc gdzieś gdzie nie ma wytyczonych ścieżek, i albo wpadnę w ten sam dołek ( co go krety „namiętnie” wykopują zawsze w tym samym miejscu) , albo potknę się o korzeń drzewa, który wystaje nad powierzchnię, albo …..o coś o co zawsze się potykam mimo,ze tą sama drogą wędruję od 20 lat….

Wielokrotnie zdarza się tak, że bez ustanku popełniamy te same błędy, nasi przyjaciele i znajomi również cierpią na ta samą „przypadłość”, zadajemy sobie pytanie

– „dlaczego facet który chce dobrze, na okrągło powtarza te same schematy”?

• czym się kierować w życiu? ‚Rozumem, czy intuicją” bo mimo,ze kieruje się raz tym, raz tym sytuacje się powtarzają.
• Dlaczego w ogóle „Historia lubi się powtarzać” ?

„ Życie jest rewelacyjnym nauczycielem , jeśli nie odrobiłeś swojej lekcji, będzie sytuacje powtarzał i powtarzał tak długo, jak długo nie uzna, że się jej wystarczająco nauczyłeś”. Przeczytane w internecie. 

Przymus powtarzania taka jest ustalona definicja naukowa, to impuls, który jest odpowiedzialny za wszystkie nasze powtórzenia, sytuacji, myśli, zachowań….impuls ten wychodzi wprost z naszego mózgu.

Podczas mojej niedawnej rozmowy z Panią o wpływie przeszłości na dorosłe życie, na nasze dorosłe wybory i decyzje postanowiłam intensywnie zgłębić (wraz z Panią) „przymus powtarzania” czyli powrót do przeszłości, które odtwarza, w swojej codzienności, głównie w relacjach damsko-męskich.

To właśnie Pani wypowiedziała bardzo ważne dla niej zdanie, które brzmiało tak: mam wrażenie, że w moich relacjach z mężczyznami ciągle powtarzają się te same zdarzenia, tak jak bym była chomikiem i kręciła się w kółko powtarzając ciągle te same i te same sytuacje…… (schematy)

Pozwolę sobie pozostać w sferze relacji damsko – męskich jako,że to panie i tylko panie „podrzuciły” tematy. Panowie jak się ‚sprężą” będą mieli artykuł tylko dla siebie w przyszłym tygodniu.

W moich rozmowach z Panią padły pytania:

• Dlaczego, zawsze decyduje się na relację z negatywnie uwikłanymi w ( alkohol, rozwody, hazard itd. ) mężczyznami?

• Czy tak mądra, wartościowa kobieta może świadomie wybierać kłamcę, drania i/lub angażować się relację z mężczyzną, który od początku tak naprawdę wiadomo, że będzie ją ranił, lub wcześniej czy później odrzuci (zdradzi), lub sprawi,ze będzie czuła się wyjątkowo źle w tym związku?

Analizując mechanizm powtarzania sięgnijmy do Zygmunta Freuda.

To właśnie on powołał do życia pojęcie przymusu powtarzania.

Według niego przenosimy przeszłe doświadczenia, to co wydarzyło się w naszym życiu niegdyś, do teraźniejszości i tego co dzieje się tu i teraz. Nasze zachowania, reakcje i postawa przypominają w sposób wyraźny reakcje, zachowania i postawy jakimi kiedyś raczyliśmy ważne dla nas osoby.

Pani (celowo nie używam imienia) w dzieciństwie stała się ofiarą swojego ojca, który uzależnił się od alkoholu.

Stała się też ofiarą, współuzależnionej emocjonalnie od pijącego męża, matki, która nie była w stanie uchronić siebie i swoich dzieci przed chorobą męża i jej konsekwencjami.

Pani – dziecko, nie miała żadnego wpływu na domową rzeczywistość, nie miała wpływu na swój rozwój emocjonalny, nie miała wpływu na nic…… dokładnie tak samo jak wszystkie dzieci z domów gdzie „króluje” choroba alkoholowa, lub jakiekolwiek inne uzależnienie, które demoluje życie wszystkich domowników.

Pani ta w sposób aktywny (jednak nie świadomie) powtarzała swoje doświadczenia z pierwotnych relacji z ojcem, sama prowokując obciążające Ją sytuacje, wydarzenia i relacje z mężczyznami , których wybierała za partnerów.

Freud pisał:

„Ja,( pod pojęciem ‚Ja” kryje się dany człowiek) które biernie (dziecko) przeżyło uraz, powtarza go teraz czynnie (w swoim życiu co dziennym) w złagodzonej formie, w nadziei, że będzie mogło samo kierować jego przebiegiem od bierności do aktywności, stara się opanować psychiczne doświadczenia życiowe.”

Czy w wypowiedzi Freuda można odnaleźć odpowiedzi na pytania, które dotyczą właśnie tych opisywanych relacji z mężczyznami?

Stwierdzenia Freuda mogą być kluczem do zrozumienia dlaczego kolejne związki przebiegały i kończyły się podobnie lub wręcz identycznie.

Mimo swojej mądrości, dojrzałości i wykształcenia, Panią wielokrotnie spotkało rozczarowanie, poczucie osamotnienia i odrzucenie, kłamstwa, zdrady w relacji z mężczyznami.

Z pewnością Pani chciała za wszelką cenę uniknąć tego, czego tak bardzo nie chciała w swoim życiu, czego unikała i przed czym świadomie uciekała i czego najbardziej się obawiała.

Przecież już jako dziecko doświadczyła fizycznego i emocjonalnego opuszczenia przez najważniejszego niegdyś mężczyznę w jej życiu – tatę…

Mimo tych wszystkich uświadomionych sytuacji „przymus powtarzania” nie pozwalał jej postąpić inaczej niż to jakie nawyki wypracowała w dzieciństwie.

Po długich rozmowach Pani sięga do własnej nieświadomości i o własnych siłach będzie żegnała się z tą bezradną dziewczynką, eliminując wzorce, schematy jakie stworzyło dziecko, dociera do tych najtrudniejszych emocji, przeżyć wewnętrznych – do swojego wewnętrznego JA.

Dlaczego? Bo nie jest już sama ze swoim problemem.

Podsumowując: Cyt za Wikipedią.

„Przymus powtarzania – nieświadome powtarzanie nieprzyjemnych zwykle sytuacji z przeszłości w swoim bieżącym życiu.

Pojęcie wprowadzone przez Zygmunta Freuda, twórcę psychoanalizy.

Problematykę przymusu powtarzania Freud omawia szeroko w pracy Poza zasadą przyjemności (Jenseits des Lustprinzips, 1920). Konieczność wprowadzenia tego pojęcia pochodzi z niezgodności codziennego doświadczenia (a także doświadczenia klinicznego) z podstawowym trendem życia psychicznego – zasadą przyjemności.

Zgodnie z nią każdy organizm na tendencję do uciekania, unikania sytuacji nieprzyjemnych i dążenia do tych przyjemnych.

Natomiast obserwacja codziennego życia wskazuje, że ludzie mają wyraźną tendencję do powtarzania sytuacji nieprzyjemnych.

Za przykład mogą posłużyć osoby, które w swoich związkach powielają wciąż te same niechciane scenariusze, „(…) dobroczyńcy, których po pewnym czasie opuszcza każdy z ich podopiecznych – choćby najbardziej się różnili między sobą (…); mężczyźni, u których każda przyjaźń kończy się w ten sposób, że ich przyjaciel ich zdradza, (…) zakochanych, u których każdy czuły stosunek do kobiety przechodzi przez te same fazy i kończy się tak samo (…)”[1].

Za analogiczne do tych zachowań uznał Freud utrzymywanie się objawów w nerwicach wojennych oraz powtarzanie przez dzieci w zabawach nieprzyjemnych sytuacji z życia (np. zabawa w dentystę), czy chęć słuchania ciągle tych samych strasznych historii.

Ta dziwna tendencja życia psychicznego kazała Freudowi wysnuć przypuszczenie na temat konserwatywnej natury popędu. Popęd, według tego autora, nie jest skierowany na tworzenie czegoś nowego, ale na odtwarzaniu porzuconych wcześniej formacji.”

Lidia Jaroch