JAK PRZEŻYĆ WAKACJE W ZDROWIU, SZCZĘŚCIU I BEZ POCZUCIA WINY.

JAK PRZEŻYĆ WAKACJE W ZDROWIU, SZCZĘŚCIU I BEZ POCZUCIA WINY.

Od lipca każdego roku zaczynają się wyjazdy, wyjazdy całymi rodzinami, wyjazdy we dwójkę czy pojedynczo, wyjazdy z domu w nadziei odpoczynku, poznania nowych miejsc i ludzi, zaznania nowych ekscytujących sytuacji.

Są też wyjazdy, które bardziej można uznać jako ucieczkę od domu, od znajomych od tego co robimy na co dzień.

Wielokrotnie słyszę, że wakacje służą do tego, żeby odpocząć od błędów, upadków i porażek, bo podczas wyjazdu można być kimś innym niż na co dzień.

Wiele osób paraliżuje lęk przed własnymi i wyimaginowanymi problemami, przed upadkami i przeciwnościami losu, uciekają od nich sądząc, że to właśnie w nich tkwi przyczyna ich niezbyt udanego życia.

Kiedy proszę spójrz na to  z innej strony, patrzą na mnie z nie dowierzaniem, a często też twierdza, że tej innej strony zwyczajnie nie ma.

A  fakty wyglądają nieco inaczej…..jak postaram się je nieco  przybliżyć.

Bardzo często przyczyną naszych trudności są wyobrażenia o życiu, o tym jakie ono powinno być, a „powinno” być perfekcyjne we wszystkich jego aspektach, poczynając od domu, a kończąc na pracy zawodowej i czasie wolnym, wszystko to powinno być ze wszech miar perfekcyjne.

Do takich stwierdzeń i sposobu myślenia skłaniają nas też media serwując każdego dnia informacje w postaci reklam i innych „kluczowych wiadomości” gdzie roześmiane buzie dorosłych i dzieci (oczywiście perfekcyjnie ubranych w wymuskanych domach itd., itd.) programują nas na perfekcjonizm.

Na szczęście  w życiu daleko nam do doskonałości, (nie znaczy to, że nie mamy dążyć do podnoszenia jakości naszego życia i własnego rozwoju), ale warto mieć świadomość, ze każdemu  z nas zdarzają się rzeczy nad którymi nie mamy kontroli, a co ważne myślę nawet, że najważniejsze, to fakt, ze powinniśmy  DAĆ SOBIE PRAWO DO POPEŁNIANIA BŁĘDÓW.

Natomiast fakt jak podchodzimy do popełnianych przez nas  błędów warunkuje, że jedni odnoszą sukces inni nie.

Osoby , które z błędów własnych wyciągają naukę nie cierpią nie rwa włosów z głowy, że  to właśnie im się przydarzyły, zamiast tego analizują je, zastanawiając się co w przyszłości mogą zrobić, aby się już nie powtórzyły.

Ci którzy błędy uznają jako „dopust Boży” tkwią w nich bez ustanku, a jako podsumowanie zrzucają odpowiedzialność na los, fatum, złe oczy co na nich rzuciły urok i coś tam kto jeszcze wymyśli, aby  tylko nie dopuścić do siebie myśli, że zrobili to sami i sami muszą znaleźć wyjście z sytuacji, aby ich więcej nie powtarzać.

Dar przeciwności czyli  trudności to nic innego jak lekcje od życia, to od nich możemy nauczyć się najwięcej.

Zajmujący się ta problematyką wymieniają  trzy podstawowe rodzaje błędów :

Pierwszy to tzw. „pech” znaleźliśmy się w złym miejscu i w złym czasie, np.: przechodząc po pasach wjeżdża  w nas rowerzysta ( my nie zawiniliśmy, zwykły pech, lub nie uwaga kierującego pojazdem).

Drugi to podejmowanie ryzyka.…dobrze wiem że nie do końca nauczyłam się na egzamin, ale……   podchodzę do niego mając nadzieję, że wylosuje pytania na które znam odpowiedz, mimo, że mam świadomość ryzyka, po nie zdanym egzaminie pomstuję na los jaki to on dla mnie nie sprawiedliwy.

Po trzecie – przeciwności, które sami sprowadzamy na siebie, tak, sami, nikt nam w tym nie pomagał, popełniając właśnie ten trzeci rodzaj błędów towarzyszy nam poczucie wszechogarniającego wstydu, lęku czy winy.

W ostatnim czasie razem z kilkoma paniami  ‚walczymy” nad ich poczuciem winy bo wybrały sobie na partnerów życiowych toksyków, osoby z pogranicza, ludzi którzy maja zaburzona osobowość, takich  których w fachowej literaturze opisuje się jako psychotyków.

Wszystkie one, miały ogromne poczucie winy, wszystkie zarzucały sobie błędy, a jednocześnie nie potrafiły zrozumieć, ze dostały cenna lekcję od życia.

To min.  takie spotkania pokazują ile jeszcze jest do zmiany, ale do zmiany w sobie nie w psychotyku, jemu pomóc może jedynie fachowiec, sama miłość i  oddanie jedynie pogłębi jego zachowania, a drugą stronę totalnie unieszczęśliwi.

Powiecie, to nie ich wina., że wybrały kogoś takiego.

Nie do końca tak jest, że nie jest to ich tylko wina, gdyby z wcześniej popełnianych błędów wyciągały wnioski, nie doszło by do poznania następnych takich samych osób , które je zraniły.

W takim razie nasuwa się pytanie, jak uzyskać taki obraz siebie, jak poznać swoje słabe i mocne strony, aby już nigdy nie wpaść w ramiona nie odpowiednich osób, lub przestać popełniać inne istotne błędy, które utrudniają życie?

I tu znowu podeprę się autorytetami w dziedzinie, którzy twierdza, że ważne jest rozwijać u siebie otwartość i ciekawość.

Otwartość na nowe doznania, na nowych ludzi nowe przeżycia, które są zdecydowanie lepsze niż oczekiwania, bardzo często umiejscowione w nie przepracowanej przeszłości.

Ciekawość da nam możliwość nauki, nauki innych i siebie , poznania swoich słabych i mocnych stron.

Wielokrotnie te słabe strony utrudniają nam życie, ale to one pokazują z czym mamy problem , nad czym musimy pracować, a co ważne dlaczego tak istotna jest praca nad sobą  i dokonanie zmian.

Chciał bym jeszcze podjąć kwestie wybaczenia sobie i innym za błędy, która też jest istotą stojącą przeciwko naszemu rozwojowi.

Popełniamy błędy, żałujemy ich, obwiniamy się za nie, często słyszę stwierdzenia : nie mogę ich sobie wybaczyć”, a najczęściej największy problem tkwi w fakcie, że popełniamy błędy bo  nie potrafimy sprostać stawianym samemu sobie wymaganiom,  nie dopuszczamy do świadomości tego, że nie jesteśmy tak doskonali jak sobie każdy sam założył.

Wybaczamy też innym, że wyrządzili nam zło, ale często sami nie potrafimy w swojej świadomości zaakceptować faktu, że sami tez zło potrafimy tworzyć.

Everett L. Worthington, pionier badań nad przebaczeniem, opracował model ułatwiający proces wybaczania.

1. Przywołanie krzywdy. Skrzywdzeni, czujemy strach lub złość. W efekcie unikamy myśli o agresorze i o bolesnych wydarzeniach. Aby sobie z nimi poradzić, trzeba wrócić do bolesnych wydarzeń i wizualizować je, głęboko oddychając.

   2. Empatia ze sprawcą. Spójrzmy na bolesne zdarzenie z perspektywy sprawcy – tak jak zrobiłby adwokat. Jeśli znajdziemy obiektywne wyjaśnienie czynu sprawcy, będziemy mogli zostawić traumatyczne zdarzenie za sobą. Jeśli będziemy odsuwać od siebie myśl o nim, tym bardziej będziemy o tym myśleć.

   3. Altruistyczny dar przebaczenia. Przypomnijmy sobie sytuację, kiedy sami czuliśmy się z jakiegoś powodu winni, a ktoś wybaczył nam. Dlaczego to zrobił? Ponieważ zdał sobie sprawę, że tego potrzebujemy! Dawanie sprawia, że czujemy się lepiej. Ofiarujmy sprawcy przebaczenie nie tylko dla jego dobra, ale również dla własnego spokoju ducha.

   4. Zaangażowanie. Najlepiej przebaczmy komuś publicznie, tak byśmy później nie mogli się z tego wycofać. Napiszmy do oprawcy list z przebaczeniem i głośno odczytajmy go lub powiedzmy komuś zaufanemu, że przebaczamy.

   5.Utrzymanie przebaczenia. Bolesne wspomnienia będą wracać, ale nie będą już tak silne i niszczące. Mniej będziemy pragnąć zemsty. Ponoć zemsta to danie, które smakuje na zimno, jednak zwykle bywa niestrawne. Przebaczenie przeciwnie – oczyszcza naszą psychikę.

Na zakończenie dzisiejszych rozważań dodam podsumowanie, popełniajmy błędy,one nas uczą, ale wyciągajmy wnioski na przyszłość( nie kamienujmy się po ich popełnieniu), wybaczajmy sobie i innym, a rozwój każdego z nas będzie harmonijny i co ważne przyniesie zadowolenie z wykonanej pracy nad sobą.

Czego Wam i sobie życzę z całego serca. 

Następne  rozważania o sprawach ważkich , trudniejszych i trudnych za miesiąc …ja też mam wakacje  , na których mam nadzieje poznać nowe okoliczności przyrody, a co ważne wybaczyć sobie kilka większych i mniejszych błędów, które zdarzyły mi się w ostatnim czasie. 

 Lidia Jaroch